بمب افکن بی، 36؛ بزرگترین هواپیمای جنگی ساخت آمریکا - وبلاگ بارسلونا

به گزارش وبلاگ بارسلونا، کانویر بی-36 پیس میکر (Convair B-36 Peacemaker)، یک بمب افکن دوران جنگ سرد، همچنان به عنوان بزرگترین هواپیمای جنگی ساخت آمریکا رکوردار است. این در شرایطی است که از آخرین روز خدمت بی-36 بیش از هفت دهه می گذرد.

به گزارش عصر ایران، بمب افکن بی-36 پیس میکر در اواخر دهه 1940 و با هدف سفر رفت و برگشت از نیوانگلند در آمریکا به لنینگراد در شوروی سابق بی احتیاج از سوخت گیری طراحی شد.

در شرایطی که تنش های جنگ سرد رو به افزایش بود، توانایی مقابله با تهدیدات موشکی شوروی برای آمریکا از اهمیت ویژه ای برخوردار شده بود. بمب افکن بی-36 پس از ورود به نیروی هوایی آمریکا به عنوان یک عامل بازدارنده قدرتمند عمل کرد، اما این هواپیما در هیچ عملیات رزمی حضور پیدا نکرد.

تاریخچه کوتاه از شکل گیری کانویر بی-36 پیس میکر

احتیاج به یک بمب افکن راهبردی که توانایی پیمودن هزاران کیلومتر بی احتیاج از سوخت گیری را داشته باشد، طی جنگ جهانی دوم برای آمریکا آشکار شد.

در شرایطی که بریتانیا به واسطه عملیات بلیتس نیروی هوایی آلمان با خسارات جانی و مالی گسترده ای روبرو شد، توانایی های محدود بمباران هوایی آمریکا به این معنی بود که حمله از آسمان علیه آلمان به وسیله نیروی هوایی آمریکا غیرممکن است. بر همین اساس، مقامات آمریکایی به این نتیجه رسیدند که توسعه یک بمب افکن با برد حداقل 5700 مایل (9173 کیلومتر) لازم است.

با پیشرفت جنگ اقیانوس آرام، احتیاج به بمب افکنی که بتواند از پایگاه های موجود در هاوایی به ژاپن برسد، توسعه بمب افکن بی-36 پیس میکر را تسریع کرد. در همین زمان، آمریکا فراوری اولیه 100 فروند بی-36 را به شرکت کانویر سفارش داد. در سال 1946، این بمب افکن بزرگ الجثه نخستین پرواز خود را انجام داد.

مشخصات و قابلیت ها

در شرایطی که مقامات آمریکایی در ابتدا خواستار بمب افکنی بودند که بتواند بی احتیاج از سوخت گیری مسافت کمتر از 6000 مایلی (9656 کیلومتر) را طی کند، بی-36 بسیار فراتر از این انتظار رفت. برد فرابری این هواپیما 16 هزار کیلومتر بود. با طول دو سر بال 70.10 متر، بی-36 همچنان عنوان طولانی ترین طول بال ها را در میان هواپیما های جنگی حفظ نموده است.

از نظر مهمات، بمب افکن بی-36 تا بن دندان مسلح بود. این هواپیما می توانست در بیشترین حالت تا 39 هزار کیلوگرم بمب های هسته ای یا متعارف را حمل کند. این ظرفیت حمل سلاح بیش از 6804 کیلوگرم بیشتر از بمب افکن بی-52 فعلی نیروی هوایی آمریکا است. در حالت عادی، بی-36 با 33 هزار کیلوگرم بمب مسلح می شد.

شش پیشرانه پیستونی شعاعی آر 4360-53 ساخت شرکت پرت اند ویتنی هر کدام با قدرت 3800 اسب بخار، همراه با چهار پیشرانه توربوجت جی 47-19 جنرال الکتریک نیروی مورد احتیاج برای حرکت این هواپیمای غول پیکر را تامین می کردند.

بی-36 توانایی دستیابی به بیشینه سرعت 700 کیلومتر بر ساعت را داشت. سرعت کروز این بمب افکن نیز 370 کیلومتر بر ساعت بود و می توانست تا 43600 پا (13300 متر) اوج بگیرد.

برد رزمی بی-36 برابر با 6413 کیلومتر بود که امکان حمله به ژاپن از جزایر آلیوتی را فراهم نمی کرد، اما می توانست از ایسلند به برلین حمله کند.

تمام بمب افکن های بی-36 فراوری شده به غیر از پنج فروند برای نمایش در موزه، اسقاط شدند.