تاریخچه مختصر و مفید نمایشگر لمسی - وبلاگ بارسلونا

به گزارش وبلاگ بارسلونا، وب سایت دیجی کالا - یوسف اسفندیاری: رابط کاربری بین انسان و کامپیوتر همیشه ضعف هایی داشته اما در زمینه گوشی های هوشمند، نمایشگر لمسی برنده بی چون وچرا این موضوع بوده است. اما فناوری نمایشگر لمسی از کجا شروع شده و برای رسیدن به وضعیت فعلی جه مسیری را پشت سر گذاشته است؟

نسل اولیه نمایشگر لمسی، قلم نوری بود که در دهه 50 و 60 میلادی توسعه آن شروع شد و در دهه 80 به عنوان وسیله جانبی کامپیوترهای 8 بیتی برای مصرف نمایندگان عرضه شد. قلم نوری یک راه چاره ساده ولی هوشمندانه بود که فقط با کامپیوترهای CRT کار می کرد.

قلم نوری

در دهه 80 میلادی، یک راه چاره جدید با بهره گیری از پرتوهای مادون قرمز مورد استفاده نهاده شد. در این روش، بعد از لمس صفحه (توسط انگشت یا قلم)، بعضی از پرتوها مسدود می شدند و سیستم، ناحیه مذکور را به عنوان منطقه لمس شده در نظر می گرفت. این فناوری در یکی از اولین گوشی های تمام لمسی به نام N1 ساخت شرکت Neonode در سال 2003 استفاده شد. این کمپانی خیلی زود از صنعت گوشی ها بیرون آمد اما همچنان کیت های مربوط به نمایشگر لمسی را برای کامپیوترها می سازد.

Neonode N1

مدل های ابتدایی دستیار دیجیتالی شخصی (PDA) و گوشی های مجهز به نمایشگرهای لمسی، از فناوری نمایشگر لمسی مقاومتی بهره می بردند. این نمایشگرها، از دو لایه جداگانه تشکیل شده بودند که در هنگام فشار، اتصال الکتریکی برقرار می شد. کاربران با بهره گیری از قلم استایلوس می توانستند با فشار کمتر چنین کاری را انجام دهند و با توجه به کوچک بودن اندازه این نمایشگرها، بهره گیری از قلم باعث می شد که دقت ضربه بر نمایشگر افزایش پیدا کند.

O2 XDA Atom Exec

سونی اریکسون P800 یکی دیگر از گوشی هایی بود که برای بهره گیری از نمایشگر لمسی رویکرد نوآورانه ای را اتخاذ کرد و مبتنی بر سیستم عامل سیمبین UIQ بود. در سال 2002 گوشی های تمام لمسی بسیار کمیاب بودند و به همین خاطر این گوشی از کیبرد فیزیکی کشویی هم بهره می برد. در پشت این کیبرد سوزن هایی قرار داشت که کار قلم استایلوس را انجام می دادند و با ضربه بر آن ها، بر نمایشگر لمسی فشار وارد می شد.

Sony Ericsson P800

نمایشگرهای لمسی خازنی به روش دیگری عمل می کردند. در این روش، انگشت شما ظرفیت خازنی صفحه نمایش را تغییر می داد و این تغییر توسط سنسور شبکه ای تشخیص داده می شد. این تکنولوژی معیناً برای انگشت افراد توسعه یافته بود و به همین خاطر با قلم استایلوس (یا حتی انگشت های پوشیده شده با دستکش) کار نمی کرد. اپل نمایشگر لمسی خازنی را اختراع نکرده اما با عرضه آیفون، نقش مهمی در همه گیر شدن آن ایفا کرد.

آیفون

گوشی های اولیه مجهز به نمایشگرهای خازنی از یک لایه حساس به فشار جداگانه بهره می بردند. اما به لطف تکنولوژی in-cell، این لایه با خود نمایشگر ادغام شد. در این زمینه، فناوری Super AMOLED سامسونگ یک مثال عالی محسوب می گردد.

Samsung I9000 Galaxy S

سونی برای گوشی اکسپریا سولا، یک فناوری جدید را ارائه کرد. نمایشگر لمسی این گوشی از سنسوری تحت عنوان لمس شناور (Floating Touch) بهره می برد که می توانست انگشت افراد را از یک فاصله معین ردیابی کند و کاربران با استفاده از آن بدون لمس کردن نمایشگر، اسکرول می کردند. چند گوشی دیگر هم از این فناوری استفاده کردند اما هیچ وقت همه گیر نشد.

Sony Xperia sola

اپل در این زمینه یک نوآوری دیگر به نام Force Touch را عملی کرد که می تواند میزان فشار انگشت کاربر را تشخیص بدهد و با توجه به آن، قابلیت های متعددی امکان پذیر می گردد. این معینه به همراه نخستین اپل واچ عرضه شد و نخستین آیفون مجهز به این معینه، آیفون 6 اس بود. در نسخه های اخیر iOS، اپل دیگر مانند گذشته توجه چندانی به این معینه نشان نداده است.

آیفون 6 اس

سامسونگ با عرضه گلکسی نوت، دوباره توجهات را معطوف به قلم استایلوس کرد. این گوشی علاوه بر نمایشگر لمسی خازنی، از دیجیتایزر Wacom هم بهره می برد که باعث می شد دقت رهگیری قلم افزایش پیدا کند.

Samsung Galaxy Note N7000

یکی از ضعف های نمایشگرهای لمسی، فقدان بازخورد لمسی بود. بلک بری برای این موضوع، فناوری SurePress را معرفی کرد. در این فناوری، نمایشگر مانند یک دکمه فیزیکی، بعد از فشار حرکت می کرد. کاربران از این معینه متنفر بودند و بلک بری خیلی زود آن را رها کرد.

BlackBerry Storm 9500

یک کمپانی به نام Tactus از این هم فراتر رفت و قصد داشت یک نمایشگر لمسی مجهز به دکمه های برجسته را توسعه دهد. البته در نهایت این فناوری در حد یک نمونه اولیه باقی ماند و روانه بازار نشد.

نمایشگر Tactus

در همین زمینه می توانیم به Sony Xperia Projector هم اشاره کنیم که یک پروژکتور مبتنی بر اندروید بود و علاوه بر تابش تصاویر، با بهره گیری از سنسورهای مادون قرمز، تصویر موردنظر را به یک نمایشگر لمسی تبدیل می کرد. این یعنی کاربران با بهره گیری از یک گجت که از ابعاد فیزیکی کوچکی بهره می برد، می توانستند نمایشگر لمسی بزرگ یا کوچکی را ایجاد نمایند.

Sony Xperia Projector

میز لمسی مایکروسافت PixelSense هم با بهره گیری از چندین دوربین مادون قرمز، حرکات دست انسان را ردیابی می کرد. علاوه بر این، این میز می توانست اشیاء نهاده شده بر نمایشگر (مانند دوربین دیجیتال) را تشخیص بدهد و گزینه های مربوط (مانند دانلود تصاویر از دوربین) را ارائه دهد.

مایکروسافت PixelSense

نمایشگرهای لمسی در آینده چه تغییراتی را پشت سر خواهند گذاشت؟ در حال حاضر، شرکت های سازنده بیش از اینکه به نحوه عملکرد نمایشگرهای لمسی توجه نشان بدهند، به دنبال تغییر شکل و شمایل آن هستند. به همین خاطر، به این زودی ها نباید انتظار عملی شدن نوآوری های پرسروصدایی را داشته باشیم.