شهاب حسینی: انصراف از جشنواره فجر دامن زدن به افتراق هاست ، این حرکت را تایید نمی کنم - وبلاگ بارسلونا

به گزارش وبلاگ بارسلونا، بازیگر شناخته شده سینمای ایران معتقد است اعلام انصراف از جشنواره فیلم فجر دامن زدن به افتراق جامعه شکن خودی و ناخودی است و این در حالی است که جامعه و مردم بیش از هر زمان دیگری به همبستگی و دلداری یکدیگر نیازمندند.

به گزارش گروه فرهنگی وبلاگ بارسلونا، در روزهای اخیر بعضی سینماگران ضمن ادعای همدلی با خانواده های شهدای پرواز تهران اوکراین، از حضور در جشنواره فیلم فجر انصراف داده اند. این در حالی است که از میان انصراف دهندگان، جمع کثیری هیچ اثری در جشنواره نداشتند و صرفاً از حضور در جشنواره به عنوان تماشاچی انصراف دادند! اما انصراف بعضی دیگر که در مقام کارگردان یا بازیگر در جشنواره فیلم داده اند، انصرافشان به معنای داوری نشدن توسط اعضای هیأت داوران و دریافت نکردن جایزه از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر است.

حال سید شهاب حسینی، بازیگر کشورمان که سابقه دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر، نخل طلای کن و خرس نقره ای جشنواره برلین را در کارنامه خود داراست، با انتشار متنی در صفحه شخصی خود نسبت به انصراف بعضی هنرمندان از جشنواره فیلم فجر واکنش نشان داده است.

متن این یادداشت بدین توضیح است:

دوستان. هموطنان، همدردان. مردم رنجیده و رنجدیده. روحمان آزرده و دلمان شکسته، می دانم. اعتمادمان سلب شده و حال عمومی ما را به این روز در آورده. در همین سرزمین زیستم و چون شما نیک می دانم. اما این را نیز می دانم که روزگار امروز محصول غلبه همیشگی احساسات بر عقل و منطق ما در همه ادوار تاریخ و در همه سطوح اجتماعی و فرهنگی است.

وارث یکی از بزرگترین گنجینه های تاریخ و ادبیات در جهان هستیم در حالی که در زندگی روزمره مان نهادینه نشده و نمودی ندارد. برخورد احساسی ما درباره آینده شخصی و اجتماعی مان مانع از درخشش آفتاب آگاهی و عقلانیت در زندگی مان شده. تا آنجا که اول عمل می کنیم بعد فکر می کنیم و چه بسیار که فکر نکرده عمل می کنیم. فرمانی در دست احساسات برخاسته از عجله در همه چیز. در تصمیم گیری، قضاوت، اظهار نظر، گرایش و واکنش. وقت آن نرسیده که بیش از پیش از چاشنی تأمل و تفکر و تعقل بهره ببریم؟

درباره سیاست های کلان مملکتی چون از دانش کافی برخوردار نیستم، صاحب نظر هم نیستم و بعید می دانم نظر شخصی ام تأثیر چندانی بر فرایند وقایع داشته باشد. هرچند عیان است نسبت به دو دهه قبل، بیشتر از غلبه احساسات بر منطق رنج می بریم. اما در حیطه حرفه ای خود گاهی ناگزیر از ذکر مطالبی هستم.

در احوالات مواج و گل آلود. کم نیستند موج سواران و ماهیگیران آب گل آلود. با عشق و ارادت به تمامی خانواده های داغدار وقایع اخیر به خصوص عروجیان هواپیمای مسافربری، لازم به ذکر می دانم سقوط سهمگین دیگری تهدیدمان می نماید. و آن، سقوط از مرز استانداردهای رفتاری در جامعه است که این روزها در انواع مختلف شاهد آن هستیم. از صفحه تلویزیون گرفته تا سطح و عمق جامعه در فضای های حقیقی و مجازی.

دوستان. شاید در حال حاضر شرایط فعلی متناسب این مطلب نباشد اما عملکرد تعدادی از همکاران که بعضاً در پشت آن انگیزه های شخصی فراوان موج میزند، این واکنش را طلب می نماید.

جشنواره فیلم فجر جدای از نام و مناسبت برگزاری آن، به لحاظ تکنیکی همیشه تنها جشنواره رسمی کشور تلقی می شده که شاید کلیه سیاست های سینمایی سال بعد از خود را اعم از نوبت اکران آثار، سیاست های فراوری، روش و خط مشی سینما را رقم می زده و از این بابت همیشه مورد توجه سینماگران در بخش های مخلتف و محلی جهت ارائه، کشف، رشد و پیگیری فعالیت حرفه ای قلمداد می شده. لذا حضور در آن همیشه برای فیلمسازان داخلی حائز اهمیت بوده. هر ساله هم شاهد استقبال گسترده مردم و خاصه مخاطبین سینما بوده و طی ساله ایی که از آن گذشته، رقم زننده بخش قابل توجهی از تاریخ سینمای ایران بوده که مسلماً مانند بسیاری جشنوار های دیگر در جهان متولیان دولتی داشته.

حال تعدادی از همکاران بنای اعلام انصراف از جشنواره گذاشته اند. با احترام به تصمیم شخصی آنان، نسبت به آن نقدی دارم که عرض می کنم. اولا این حرکت دامن زدن به افتراق جامعه شکن خودی و ناخودی است. و این در حالی است که جامعه و مردم بیش از هر زمان دیگری به همبستگی و دلداری یکدیگر نیازمندند. این رفتار حتی در میان هنرمندان و هواداران و مخاطبینش نیز شکاف عمیق و شاید جبران ناپذیری ایجاد کند که به صلاح هیچ کس نیست. و این تصور که کسانی که ترجیح به انصراف نمی دهند همدرد و شریک حال مردم و جامعه نیستند، و موضعی مغایر با مردم دارند، سخت اشتباه است. حق یک فیلم با تمام مشقات و مشکلاتی که در راه ساخته شدن دارد، هست که دیده گردد و در مناسبتی رسمی مورد ارزیابی قرار گیرد. این موضوع از بابت انگیزه تمامی عوامل یک فیلم با سرنوشت هنر سینمای کشور، ارتباط مستقیم دارد. چه بسا که طی دهه های گذشته چنانچه نیم تمرکز سیاسی و نظامی کشور را اگر صرف ساختن فرهنگ سینما به قدرت هماوردی با هالیوود می کردیم، شاید امروزه با تکیه بر غنای تاریخی و فرهنگی و ایمانی که از آن برخورداریم، نیمی از جهان را به مرام و آیین خویش در آورده بودیم. بماند.

در نهایت قربانی شدن فرهنگ و هنر هم دست کمی از دیگر فجایع ندارد. دوم اینکه این جشنواره تماماً امکان بدل شدن به یادواره ای برای تقدیم شدن آثار به از دست رفتگان مدت اخیر و زنده نگه داشتن یاد آنها را داراست و تریبونی برای بیان رسای احساسات و همدردی با دردمندان. یادواره ای که رنگ و بوی یاران از دست رفته را به خود بگیرد و تبدیل به مراسمی برای گرامیداشت و زنده نگه داشتن شکوه یادشان باشد.

لذا این بنده کوچک بدینوسیله این حرکت را تایید نمی کنم و آن را گامی در جهت همدردی تلقی نمی نمایم. هنر و فرهنگ حق مردم هر سرزمین است و در هر محفلی و تحت هر عنوانی که مجال بروز و ظهور پیدا کند، تاثیرگذار جامعه خویش خواهد بود. ای کاش نیت هایمان هم خالص باشد، و بنا به صلاح شخصی خود ـ فی المثل ترس از برخورد تحقیرآمیز مخاطب با فیلممان به سیاق و روال ادوار گذشته ـ پشت احساسات پاک مردم قایم نشویم. اوست یگانه حی و حاضر و ناظر. هم قصه نانموده داند، هم نامه نانوشته خواند.